Zaviei – šyr zajmać,
Z hajami jści na zhodu.
Zaśviedčyła zima,
Što śniežań – nočka hodu.
Ad śjehavych pałos,
Jak pisiahoŭ małanki,
Padobna ŭ bieły plos
Zahornuta palanka.
U pryciemku – abšar.
A śviecić tajamniča,
Niby dziavočy tvar,
Adčajny vobłik źnički.
I los jaje spaznać
Nia zdolny toj, chto padki
Ź impetam adkazać,
Što zory – Boha spadki.
Vichurnym śledam, bač,
Spłyvie zadumy pošta.
Dzieś leta dźmie ŭ harłač –
A śniežań množyć pošum.
I nam užo karcić
Zavieju ŭščent razhojdać,
Bo jak ty ni kruci,
A śniežań – nočka hodu.
|
|
